ถึงศิษย์รัก… ผศ.นิรมล แจ่มจำรัส
คณิตศาสตร์เป็นวิชาที่มีความซับซ้อน ต้องใช้ความเข้าใจและความตั้งใจอย่างสูง ทุกความซับซ้อนและเข้าใจยากกลับถูกย่อยให้เป็นเรื่องง่ายด้วยลีลาการสอนที่ เฉียบ ทะมัดทะแมง มีความคล่องแคล่ว อะไรที่สงสัยต้องอธิบายจนกว่าจะเคลียร์ ทุกครั้งที่เข้าไปถาม ไม่ว่าเรื่องอะไร จะได้รับคำตอบทำให้เข้าใจในปัญหานั้นอย่างทะลุปรุโปร่งโดยไม่เคยเห็นท่าทีความเบื่อหน่ายเลย แม้ต้องอธิบายซ้ำไปซ้ำมา
วันนี้ทางสมาคมศิษย์เก่าสาธิต ประสานมิตร ได้รับเกียรติจาก ผศ.นิรมล แจ่มจำรัส มาถ่ายทอดเรื่องราวความประทับใจเกี่ยวกับโรงเรียนของเรา เชิญติดตามกันได้เลยค่ะ
ผศ.นิรมล แจ่มจำรัส
อาจารย์นิรมล เริ่มเข้าสอนในปี พ.ศ. 2513 ในวิชาคณิตศาสตร์ โดยส่วนใหญ่สอนประจำอยู่ในระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 และมีสอนในระดับชั้นมัธยมต้นด้วย อีกทั้งอาจารย์ยังทำงานในฝ่ายวัดผล ฝ่ายทะเบียน และฝ่ายปกครอง รวมทั้งยังดำรงตำแหน่งเป็นรองฝ่ายวิชาการอีกด้วย จนกระทั่งเกษียณอายุในปี พ.ศ. 2551 รวมระยะเวลาทั้งสิ้น 38 ปี
ความประทับใจเกี่ยวกับโรงเรียน
อาจารย์ประทับใจในอาจารย์ที่สอนด้วยกันมา เราอยู่กันแบบพี่น้อง มีคำพูดจากอาจารย์ท่านหนึ่งที่อาจารย์ยังคงประทับใจจวบจนทุกวันนี้ นั่นคือคำพูดที่ว่า “เราอยู่โรงเรียนนี้ เราทานกับข้าวหม้อเดียวกันมากยิ่งกว่าคนในครอบครัวเสียอีก เพราะกับครอบครัวบางทีเราก็ไม่ได้ทานด้วยกันทุกวันแบบนี้” ด้วยความสนิทสนมนี้จึงทำให้เราพูดคุยกันได้ในทุกๆ เรื่อง มีอะไรก็สามารถว่ากล่าวตักเตือนกันด้วยความหวังดี อาจารย์ทุกคนล้วนมีเมตตาจิตต่อกัน อย่างทุกครั้งที่มีรุ่นน้องเข้ามาใหม่ พวกเราก็จะช่วยกันดูแล ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการใช้ชีวิตและแผนการสอนต่างๆ ส่วนน้องเองก็น่ารักให้ความเคารพและเชื่อฟังเป็นอย่างดี เราแนะนำอะไรไปเขาก็รับฟังและทำตาม
ในส่วนของเด็กนักเรียน เราก็อยู่กันเสมือนแม่กับลูก บางครั้งก็เป็นเหมือนเพื่อน มีอะไรก็พูดคุยกัน แต่เวลาที่อาจารย์สอน อาจารย์ก็จะเต็มที่ทุกครั้ง อาจารย์ยอมรับว่าเป็นคนค่อนข้างดุและเจ้าระเบียบมาก เพราะฉะนั้นในระหว่างที่สอนก็จะเข้มงวด และบางครั้งก็จะสอนเรื่องการใช้ชีวิตไปด้วยว่าต้องวางตัวอย่างไรและควรปฏิบัติตัวอย่างไร
วีรกรรมของศิษย์ที่จำได้ไม่ลืม
อย่างที่บอกว่าอาจารย์เป็นคนที่เข้มงวดและเจ้าระเบียบ เมื่อมองเห็นในสิ่งที่ไม่ถูกต้องก็ไม่ค่อยจะยอมปล่อยผ่านไป อย่างเวลาเราเห็นเด็กนักเรียนเอาเสื้อออกนอกกางเกงหรือกระโปรงเนี่ย เราก็จะเรียกเขามาตักเตือน ตอนที่เตือนทุกคนก็เชื่อฟังดี ไม่มีการต่อต้านใดๆ แต่ลับหลังเนี่ยจะปฏิบัติตามไหมไม่รู้ เพราะคิดว่าก็คงจะเอาเสื้อออกมาอีก แต่อย่างน้อยๆ เวลาที่เขาเจอเรา เขาก็จะรีบยัดเสื้อใส่ลงไปในกางเกง/กระโปรง อาจารย์ก็จะแกล้งขู่เล่นๆ ไปว่าลับหลังฉันเนี่ยเธอต้องเอาออกมาอีกแน่นอนนักเรียนก็จะยิ้มๆ ขำๆ กันใหญ่ เอาเป็นว่าอย่างน้อยๆ เด็กๆ ก็รู้ตัวว่าเมื่อไหร่ควรหรือไม่ควรทำอะไร
อีกเรื่องเลยก็เป็นเรื่องที่เกิดตอนงานเลี้ยงรุ่น (ซึ่งลูกศิษย์อายุเกือบ 60 ปีแล้ว) เวลามีงานเลี้ยงรุ่นก็จะมีลูกศิษย์รุ่นต่างๆ ชวนอาจารย์ไปร่วมด้วยอยู่เสมอ มีชวนไปทำบุญ ไปเที่ยวค้างคืน อาจารย์รู้สึกซาบซึ้งใจในความผูกพันนี้ ซาบซึ้งที่ยังคงคิดถึงกันอยู่เสมอ ทั้งคอยดูแลเทคแคร์ไปรับไปส่งอาจารย์ ซึ่งวันนั้นมีลูกศิษย์คนหนึ่งไม่ได้มาร่วมงานด้วย เพื่อนๆ ในรุ่นก็บอกว่าเค้าฝากการ์ดมาให้อาจารย์เป็นข้อความที่ระลึกถึงอาจารย์ ซึ่งดีใจที่เค้ายังระลึกถึง เค้าเป็นเด็กตัวเล็กๆ ซนมาก ซึ่งตอนที่ยังเรียนอยู่ในโรงเรียนเกิดแขนหักและครูพาเขาไปเข้าเฝือกที่โรงพยาบาลตำรวจ เขาก็เลยประทับใจและมอบการ์ดให้อาจารย์
ส่วนอีกคนหนึ่งมาสารภาพกับอาจารย์ว่าเคยมีเรื่องที่ทำให้อาจารย์เข้าใจผิดมาตลอด 50 ปี วันนี้อยากจะสารภาพ ซึ่งตอนนั้นอาจารย์เขียนโจทย์บนกระดานผิด จึงกล่าวขอโทษและขอแก้ไขเขียนโจทย์ใหม่ แต่เด็กคนนี้ต้องใช้ยาลบหมึกลบโจทย์ที่เขาลอกไปแล้วทั้งหมด เขาจึงพูดว่า “ซวยแล้วสิตู” แต่ทำให้อาจารย์เข้าใจผิดว่าเขาว่าอาจารย์เฮงซวย ทำให้อาจารย์รู้สึกโกรธและเดินออกจากห้องไป ทำให้เพื่อนๆ ของเขารุมต่อว่าเขาจนกระทั่งหัวหน้าห้องได้มากล่าวขอโทษและเชิญอาจารย์กลับไปสอนใหม่ ซึ่งเรื่องราวผ่านมาแล้วกว่า 50 ปี เขามาสารภาพกับอาจารย์ว่าวันนั้นเขาไม่ได้พูดว่าอาจารย์เฮงซวย แต่เขาว่าตัวเองว่าซวยแล้วสิตู เป็นการอุทานต่อว่าตัวเองว่าลอกตามบนกระดานไปหมดแล้ว เป็นความรู้สึกที่ติดค้างในใจอยากจะอธิบายให้อาจารย์ได้ฟัง อาจารย์จึงบอกเขาไปว่าอาจารย์ลืมไปหมดแล้วไม่มีอะไรค้างคาใจแล้ว ลูกเอ๋ยทนเก็บไว้ทำไมตั้งนาน วันหลังมีอะไรก็บอกกล่าวอาจารย์ได้ทุกเรื่องอย่าได้เก็บไว้
ความในใจถึง.. ศิษย์รัก
จากที่อาจารย์ได้พบเจอศิษย์เก่ามาหลายๆ รุ่น ก็ดีใจที่ได้เห็นลูกศิษย์มีความเจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงาน มีครอบครัวที่น่ารักอบอุ่น บางคนก็รวมกลุ่มกันทำประโยชน์เพื่อสังคม อาจารย์รู้สึกภาคภูมิใจในตัวลูกศิษย์ของอาจารย์ที่ดูแลตัวเองได้เป็นอย่างดี และยังทำประโยชน์เพื่อส่วนรวมอีกด้วย
ทุกครั้งที่ได้เรียนกับอาจารย์ แม้จะถูกดุ หรือว่ากล่าวตักเตือน แต่มันแฝงไปด้วยความหวังดี ความอบอุ่นไม่ต่างกับ แม่ที่คอยดุ คอยเตือน เพื่อให้ลูกได้ดี ซึ่งลูกศิษย์ทุกคนสัมผัสมันได้ด้วยหัวใจ
วันนี้ทางสมาคมศิษย์เก่าสาธิต ประสานมิตร ต้องขอกราบขอบพระคุณ ผศ.นิรมล แจ่มจำรัส ที่มาร่วมแบ่งปันเรื่องราวให้พวกเราได้หายคิดถึงกันมา ณ โอกาสนี้ค่ะ
