ถึงศิษย์รัก… ศาสตราจารย์ ดร.อารี สัณหฉวี
ครูเป็นอาชีพที่มีความพิเศษกว่าอาชีพอื่นๆ อาชีพนี้เป็นแล้วเป็นตลอดชีวิต ดังเช่น ศาสตราจารย์ ดร.อารี สัณหฉวี ท่านนี้ ปัจจุบันท่านอาจารย์อายุ 92 ปีแล้ว เมื่อท่านกล่าวถึงความทรงจำในอาชีพที่ท่านรัก ความสดใสในน้ำเสียง และความทรงจำของท่านยังชัดเจนเสมอ ความเมตตาของท่านยังตราตรึงใจอยู่ในหมู่ลูกศิษย์ และคณาจารย์ด้วยกัน
ศาสตราจารย์ ดร.อารี สัณหฉวี
แม้เรื่องราว และรายละเอียดการเข้าทำงาน ท่านอาจารย์จำปีพ.ศ. ไม่ได้ชัดเจนนัก เนื่องจากผ่านมานานกว่า 70 ปี แต่ท่านถ่ายทอดเรื่องราวไว้อย่างน่าสนใจ ในสมัยนั้นท่านอาจารย์จบการศึกษาจากคณะอักษรศาสตร์ และเรียนต่อในคณะคุรุศาสตร์ อีก 1 ปี ในจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
โดยครั้งแรกที่เริ่มทำงานครู ได้บรรจุที่วิทยาลัยครูโคราช ซึ่งลูกศิษย์รุ่นแรกนั้นก็คือ ดร.นิเชต สุนทรพิทักษ์ (ซึ่งเป็นอธิบดีกรมการครู) ปัจจุบันน่าจะอายุประมาณ 85 ปีแล้ว และได้รับเกียรติให้เป็นอาจารย์ใหญ่ โรงเรียนสาธิตประสานมิตรฝ่ายประถม ช่วงปี พ.ศ. 2521 – 2527 และเป็นผู้อำนวยการของฝ่ายมัธยมในปี พ.ศ. 2527 – 2531 หลังจากนั้น อาจารย์ยังได้รับตำแหน่งเป็นผู้บริหารโรงเรียนเอกชนอีกหลายโรงเรียน และยังคงวนเวียนเป็นที่ปรึกษาในแวดวงการศึกษา
ความประทับใจในโรงเรียนสาธิต
ครั้งนั้นสมัยที่ครูเรียนที่ต่างประเทศ ครูได้ศึกษา และมีความสนใจในบทบาทของโรงเรียนสาธิต เพราะช่วงนั้นครูได้ศึกษาเกี่ยวกับบทบาทในด้าน Teaching Hospital ซึ่งเป็นโครงการที่คุณหมอเวลาเรียนแพทย์ก็ต้องมีภาคคลีนิคควบคู่ เพื่อให้แพทย์ฝึกหัดได้ใช้ในการเรียนการสอน ครูศึกษาดูแล้วก็อยากให้โรงเรียนสาธิตเปิดมาในรูปแบบระบบ teaching hospital เช่นเดียวกัน หากเพียงแต่เปลี่ยนจากคลีนิคฝึกสอน เป็นที่สำหรับให้ครูได้มาฝึกสอนในรูปแบบต่างๆ ซึ่งถือได้ว่า โรงเรียนสาธิตเป็นโรงเรียนสำหรับฝึกวิชาชีพครู
อีกเรื่องเลยที่ครูประทับใจก็คือ ครูเป็นผู้ริเริ่มวิชาโขนสำหรับเด็กเล็กของโรงเรียนสาธิตแห่งนี้ จนมีชื่อเสียงมาจนถึงปัจจุบัน สืบเนื่องมาจากตอนที่ครูเดินตรวจตราการเรียนการสอนในชั่วโมงนาฏศิลป์ เราจะเห็นว่านักเรียนชายดูไม่ค่อยสนุกสนาน ดูไม่ค่อยอยากมีส่วนร่วมกับการเรียนนาฏศิลป์มากนัก ครูก็เลยไปคิดทบทวนว่าจะทำอย่างไรดีเพื่อจะให้นักเรียนชายไม่เบื่อหน่ายในการเรียนวิชานาฏศิลป์ ครูจึงตัดสินใจเดินทางไปเยี่ยมเพื่อนที่เป็นอาจารย์ใหญ่อยู่ที่มหาวิทยาลัยนาฏศิลป์ ตอนนั้นครูได้เห็นเด็กผู้ชายที่นั่นกำลังซ้อมโขนกันอย่างคึกคัก เสียงดังสนุกสนาน พอกลับมาถึงที่โรงเรียนจึงได้ทำการปรึกษากับอาจารย์ไตรรัตน์ เกี่ยวกับการสอนการแสดงโขน และโชคดีที่อาจารย์ไตรรัตน์เองก็เคยมีประสบการณ์การเรียนโขน ก็เลยเป็นจุดเริ่มต้นของวิชาโขนเด็กเล็กที่โด่งดังของสาธิตประสานมิตรตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
วีรกรรมของลูกศิษย์ที่ประทับใจ
อาจารย์เล่าว่า เวลาที่ครูนั่งทำงานตอนเย็นที่โรงเรียน ก็จะมีผู้ปกครองมานั่งรอรับลูกๆ ซึ่งเป็นเรื่องปกติ แต่จะมีนักเรียนอยู่คนหนึ่งที่แม่มารอรับ และประกาศเรียกชื่อให้กลับบ้านตั้งแต่ 4 โมงเย็น แต่แม่ต้องขอให้ประกาศชื่อซ้ำจนกระทั้ง 6 โมงเย็นเกือบทุกวันเด็กถึงจะออกมา ประกาศชื่อซ้ำซ้ำแบบนี้แทบทุกวันจนครูจำชื่อเค้าได้แม่น พอมาตอนหลังเด็กคนที่ครูเอ่ยชื่อถึงเนี่ย เขาเปิดกิจการร้านก๋วยเตี๋ยว และเชิญบรรดาครูในโรงเรียนให้ไปชิมไปทานที่ร้าน พอเขาบอกชื่อเท่านั้นแหละ ครูก็จำได้ทันที อ้อ!! เจ้าเด็กคนนี้นี่เองที่วิ่งเล่นปล่อยแม่รอจนกระทั่งหกโมงเย็นเกือบทุกวัน พอเห็นเค้าเปิดกิจการร้านค้าครูก็ดีใจ และปลื้มใจนะ เขาเป็นเด็กขยัน เห็นแบบนี้ครูก็รู้สึกยินดี ทุกวันนี้ครูก็ยังจำชื่อเค้าได้ไม่ลืม
ความในใจถึงศิษย์รัก
ทุกครั้งที่เจอลูกศิษย์ตามสถานที่ต่างๆ และเขาเข้ามาทักทาย และจำครูได้ ครูก็รู้สึกดีทุกครั้ง ดีใจที่ได้พูดคุยได้รับรู้ถึงความสำเร็จของลูกศิษย์ ขอบคุณสมาคมศิษย์เก่าสาธิต ประสานมิตร ที่ยังระลึกถึงครูอยู่เสมอ ขอบคุณที่ยังชวนครูร่วมกิจกรรมต่างๆ ของโรงเรียน อย่างล่าสุดงานเปิดห้องอาหารอาจารย์ของที่โรงเรียนสาธิต มศว ประสานมิตร (ฝ่ายประถม) ทางสมาคมศิษย์เก่าฯ ก็ส่งรถมารับครู ครูดีใจอยากให้มาเยี่ยม มาหา มาพูดคุย ชวนทำกิจกรรมด้วยกันบ่อยๆ
ระหว่างสัมภาษณ์ท่านอาจารย์เล่าให้ฟังว่าท่านเป็นคนชอบอ่าน ชอบเขียนหนังสือ แม้ทุกวันนี้เรี่ยวแรงในการเขียนจะน้อยลง แต่ท่านก็ยังรักที่จะอ่าน ท่านเป็นตัวอย่าง และเป็นต้นแบบของการเรียนรู้ตลอดชีวิต บทความและความรู้ของท่านมีความร่วมสมัยแม้จะผ่านมากี่ปี เราสามารถรับรู้ได้ถึงความเป็นครูโดยจิตวิญญาณ ทางสมาคมศิษย์เก่าสาธิต ประสานมิตร รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ที่ได้สัมภาษณ์ และร่วมฟังการถ่ายทอดเรื่องราวที่น่าประทับใจเหล่านี้
